Bar na przedmieściach.

Charlie

Ciekawe kto gra tutaj jakieś koncerty - zapytała z uśmeichem.

Nuthria

- Różni ludzie.- Stwierdziła.- Właściwie ostatnio poznałam gitarzystę z jakiejś miejscowej kapeli. Chciałam go namówić, żeby zagrali jakiś koncert, mam tyle wtyków, że mogłabym im coś załatwić. Może go znasz, ma na imię William.- Powiedziała, bo przecież nei wiedziała, że to jej kolega xd.

Charlie

Mój przyjaciel - powqiedziała z uśmiechem.
Przyjaciel Roba. Znają się jeszcze ze szkoły no i mają kapele.

Nuthria

- O.- Uśmiechnęła się zaskoczona.- To możesz pomóc mi ich namówić na ten koncert.- Zauważyła xd.

Charlie

Narazie to sama nie chcę żeby grali. Rob musi mi pomagać przy dziecku, a nie grać koncerty - powiedziała z uśmiechem.

Nuthria

- Mam na myśli jeden koncert tu, w mieście, a nie całą trasę koncertową.- Zaśmiała się.

Charlie

Wiem, ale jednak to wymaga czasu, a mu go nie mamy - powiedziala z uśmiechem.

Nuthria

- Zawsze ja mogę ci trochę pomóc.- Zaofiarowała się. W gruncie rzeczy zdąrzyła już polubić dziewczynę, w końcu, nie patrzyła na nią przez pryzmat jej choroby.- Jeden koncert to w gruncie rzeczy tylko kwestia przygotowania piosenek, przećwiczenia ich i posiadania dobrego sprzętu. Reszta spraw nie należałaby do nich, ja bym mogła się tym zająć.

Charlie

Jak uda mi się go namówić. Wiesz moi rodzice już przyjechali więc mam jeszcze więcej na głowię - powiedziała z uśmiechem.

Nuthria

- O matko.- Powiedziała tylko i zaczęła się śmiać.- No to rzeczywiście nieźle.- Pokręciła głową.- Za to moi zmarli dziś w wypadku.- Przygryzła wargę, a jej nastrój gwałtownie się pogorszył.

Charlie

Tak mi przykro - powiedziała próbując pocieszyć dziewczyne.

Nuthria

Uśmiechnęła się smutno i pokręciła głową.
- Nienawidziłam ich przez całe swoje życie. To głupie, ale tęsknię za nimi.- Wyznała.

Charlie

Chyba nie mogło być aż tak źle - zapytała z uśmeichem.

Nuthria

Uśmiechnęła się krzywo i obsunęła nieco bardziej dekol bluzki, pokazując dziewczynie lekką bliznę biegnącą od pachy w dół.
- "Co ty za dziecko urodziłaś, stara idiotko! Ciągle tylko psuje i gubi swoje zabawki!"- Wyburczała cicho, naśladując słowa ojca.- Miałam pięć lat, a ojciec miał wtedy pod ręką tylko bransoletkę z rzemyków mojej matki.

Charlie

Przykro mi, że to mówie, ale niech zgnije. Nawet do piekła nie powinni go dac - powiedziała wściekle. Weronika nie tolerowaął jeśli ktoś bił swoje dziecko, a w szczególności jeśli po tym zostawały nie tylko przykre wspomnienia.
Jedziesz na pogrzeb czy nie. Jeśli chcesz znać moje zdsnie to bym nie pojechała.