Bar na przedmieściach.

Piotr

- No to już coś wiemy. A jaki ma kolor? Ogród przed domem czy może za? Rosną przed nim jakieś drzewa na których mogą siedzieć i śpiewać ptaki?

Isabelle

- Ogród i taras przed domem. A dom jest w kolorze brzoskwini... - odpowiedziała, - no i przed drzwiami leżą moje walizki - dodała i zaśmiała się krótko. Miała zamiar już teraz wracać do domu, tylko musi najpierw sprawdzić czy da radę iść prosto, i nie zawadzać o coś. Jednak nie łatwo było, bo się chwiała na nogach. - Możemy iść bo zaraz mnie szlak trafi...muszę się napić - ostatnie słowa wypowiedziała bardzo cicho.

Piotr

-Możemy iść, ale sama nie dasz rady.
- Mogę Panią prosić? - wysunął ramię zachęcając by przełożyła swoje w celu utrzymywania jako takiej postawy pionowej.

Isabelle

- Tylko nie "Pani" mam na imię Isabella, możesz mówić Isa - mruknęła i oparła się o niego. Po chwili ruszyła krok do przodu - chodźmy... - ziewnęła, po czym oparła także głowę na jego ramieniu. Było jej nawet wygodnie, a co za tym idzie moze zaraz usnąć.

Piotr

- Ok. Isa, a więc chodźmy.
Objął ją w pasie ramieniem, tak by cały trud powrotu do domu był skierowany na niego i by nie miała zbytnio manewru (skutkowało by to upadkiem).
Przy barze zatrzymał się.
- Niestety kolego, kiblujesz tak długo, aż koleżanka się obudzi. Odprowadź ją potem do domu - powiedział do barmana, głową wskazując na drugą dziewczynę.
- A my powoli idziemy - rzekł do Isabelli po czym wyszli z baru.

Isabelle

Przyszła tu razem z Peter'em, nie za bardzo się jej to uśmiechało, ale w końcu mają się napić soku. Miała tylko nadzieje ze nie wścieknie się na widok alkoholu, bo wtedy ona może nie zapanować nad sobą, a tego woli uniknąć. Usiadła przy stoliku jak najdalej od baru, by nie widzieć butelek i oparła łokcie na stolik.

Piotr

- Jaki sok ma być? - pochylił się nad nią i wyszeptał do ucha

Isabelle

- Obojętnie... - odparła spoglądając na niego. Najchętniej to by stąd wyszła, ale moze tak ma być...musi się w końcu jakby oswoić z barami i z tym ze jest w nich pełno alkoholu, a ze nie musi tego pić. Westchnęła i zaczęła bawić sie serwetką.

Piotr

Zamówił 2 soki pomarańczowe.
- Mało mówiłaś o Twojej rodzinie, przyjaciołach.. Opowiedz o nich. - zaczął rozmowę, mając nadzieję, że jakoś rozmowa będzie postępowała.

Isabelle

Uniosła wzrok na niego, a po co ma mówić o rodzinie? to tylko wspomnienia, którą bardzo bolą. Jednak moze powinna mu powiedzieć prawdę... - Mam siostrę...Charlie, jedynie z nia utrzymuje kontakt z rodziny. Rodzice mnie nienawidzą...Przyjaciół nie mam. A mojego pierwszego chłopaka, który chciał mnie wykorzystać zabiłam.. - odpowiedziała, a w jej oczach pojawiły się łzy. Tak rzadko płacze że teraz nie mogła się powstrzymać.

Piotr

Milczał. Objął ją ramieniem i postanowił już nigdy ją o to nie pytać. Przed chwilą popełnił błąd, który był jednym z tych co chciał ich unikać jak ognia.

Isabelle

Po co mu to w ogóle powiedziała. Teraz uzna ją za jakąś morderczynie, a ona tylko broniła się. Jednak szybko odepchnęła te wspomnienia od siebie, teraz co raz bardziej odczuwała smutek, cierpienie i wściekłość.

Piotr

Widział że się zamyśliła i była smutna. Powoli przysunął swoją twarz do jej twarzy i pocałował ją delikatnie w policzek.

Isabelle

Poczuła jak ja pocałował w policzek, miłe uczucie. Lecz nadał łzy spływały jej po twarzy, a ona przesunęła trochę twarz i spojrzała głęboko w oczy Peter'a. Lekko musnęła go w usta, po czym szepnęła mu na ucho - Przepraszam.. -. Po chwili wstała jak oparzona z krzesła i wybiegła z baru. Zaczęła biec w stronę nieokreśloną.

Piotr

-Jednak nigdy nie zrozumiem kobiet. - mruknął do siebie, po czym wybiegł za nią z baru, żeby nie zrobiła niczego głupiego w takim stanie (choć do końca nie wiedział co to za stan, to lepiej dmuchać na zimne).