Karczma "Pod Rozbrykanym Kucykiem"

Martin

Wzruszył ramionami.
- Tak, zauważyłem. - stwierdził zabierając jedną frytkę z jej talerza i wkładając ją do ust.
- Soli? - zaproponował podsuwając jej solniczkę.

Jane

Skinęła głową, chwyciła solniczkę i posoliła frytki.- Jesteś wegetarianinem? - zapytała. Ostatnio poznała taką osobę, więc chciała wiedzieć. Co z tego, że pyta o takie rzeczy.

Martin

Uniósł brwi z rozbawieniem. Wegetarianinem? On?
- Nie, nie jestem. Skąd ten szalony pomysł? - zapytał patrząc na nią pytająco.

Jane

Wzruszyła ramionami.- Tak jakoś.- odpowiedziała, w duchu dziękując. Zawsze była dziwna, trochę inna. Uśmiechnęła się lekko, biorąc się za frytki.

Martin

Przyjrzał się jej pytająco, jakby zastanawiając się, z jakim pytaniem jeszcze wyskoczy. No cóż, poczeka to zobaczy.

Jane

Wyjrzała zza okna, śnieg? Znowu śnieg.- Nie ma kiedy padać.- mruknęła niewyraźnie pod nosem.- Jedz.- rzuciła do chłopaka, wskazując na frytki.

Martin

Skinął głową i wziął kolejną frytkę.
- No wiesz, jakby nie było jest styczeń. To chyba odpowiednia pora na śnieg. - zauważył bez entuzjazmu. On też nie przepadał za zimą.

Jane

- Zdarzało się, że nie padał w ogóle.- odparła na słowa chłopaka. Wzięła kolejną frytkę, przyglądając się Martin'owi. Uśmiechneła się kątem ust.

Martin

Wzruszył ramionami.
- Ano, zdarzało się. Zdarzały się też zwierzęta z dwoma głowami. - mruknął cicho.

Jane

Wzruszyła ramionami. Usiadła wygodniej na krześle, a w jej znaczeniu wyglądało to tak, że rozkładała się na nim. Błądziła wzrokiem po suficie, sięgnęła na ślepo po frytkę. Tak zgrabnie to nie wyszło, ale po czasie wyszło. Ona zawsze musi coś narobić, coś co będzie wydawało się za razem śmieszne i głupie.

Martin

Odchylił się na krześle, spojrzał na wiszący na przeciwległej ścianie zegar. No, robi się późno.
- Ile dokładnie masz lat, co? - zaatakował nagle.

Jane

Zmarszczyła lekko nos. Tak, na pewno by się nie obeszło, gdyby nie zapytał ponownie, o dokładny wiek. W końcu co to jest, za odpowiedź 'naście'. - Jestem młodsza od Ciebie, czy Pana o cztery lata.- odpowiedziała w końcu.

Martin

- Czyli siedemnaście. - stwierdził. No tak, wydawało mu się, że jest od niego trochę młodsza.
- Ale nie musisz wracać do domu na kolację? - uśmiechnął się złośliwie.

Jane

Uśmiechnęła się wrednie.- Tatuś zaraz będzie dzwonił.- mruknęła, unosząc brew, często to robi. - Nie mam tu rodziny, więc nie ma się o co martwić.- dodała zaraz, nieco ciszej, ale można było bez kłopotu usłyszeć.

Martin

Przyjrzał się jej uważnie odnosząc wrażenie, że wyczuł w jej głosie żal czy zakłopotanie.
- Mieszkasz sama? - odezwał się po chwili.