Karczma "Pod Rozbrykanym Kucykiem"

Gość

- A ta noc w barze? Wiedziałam i czułam, że tam jesteś. Nagle straciłam przytomność, a obudziłam się goła w jakimś pokoju! I co z tego wynikło? Jestem z tobą w ciąży... Cieszysz się? Bo ja nie - spojrzała na niego wrogo.

Alex

- Nie moja wina, iż naćpałaś się i upiłaś. Nie moja wina, iż poszedłem wcześniej do domu. Nie moja wina także, że byłaś tak nieostrożna - rzekłem niewzruszonym głosem.
- A teraz, piekna powiedz szczerze - puściłaś się - powiedziałem i nachyliłem się w jej stronę.

Gość

Uderzyła go z całej siły w twarz, nachyliła się bardziej - Nigdy o mnie tak nie mów, bo spotka Cię coś gorszego niż psychiatryk. - wstała zabierają torebkę. Prychnęła patrząc na niego. Wyszła z kawiarni. Lecz z torebki wyleciała karteczka z jej adresem.

Alex

Przyzwyczajony byłem do razów i bólu, wszak w szpitalu psychiatrycznym spotykało mnie to co krok. Wypadło jej coś, śmieci w miejscu publicznym. Wstałem od stolika, zostawiłem jakiś banknot na stole i podniosłem kartkę. Wyszłem z karczmy i wyrzuciłem papierek do najbliższego kosza na śmieci...

Martin

Wszedł do środka. Zatrzymał się w drzwiach, otrząsnął włosy z kropel wody. No tak, zima. Zamknął drzwi i podszedł do wolnego stolika.

Anett

Weszła do pierwszego, lepszego baru. Ściągnęła płaszcz, powiesziła go na krześle. Usiadła przy oknie. Poprawiła swe włosy. Po chwili podszedł do niej kelner, podał jej menu. Zamówiła goraca czekoladę. Zaczęła dyskretnie sie rozgladać po stolikach.

Martin

Usiadł, rozpiął kurtkę. Zamienił kilka słów z kelnerem, który pojawił się przy stoliku, po chwili mężczyzna przyniósł mu piwo. Wyjął z kieszeni kilka drobnych monet, zapłacił i oparł się o oparcie krzesła.

Anett

Gdy tak zaczęła sie bawić swoją komórką, wypadła jej z dłoni. nawet nie zdążyła jej podnieść, a przechodzący ludzie kopneli ją dalej. Zatrzymała sie przy nieznajomym mężczyźnie. Westchnęła ciężko. Ona miała pecha, wstała. podeszła do stolika. Kucnęła, zaczęła wzrokiem szukać komórki pod stolikiem. Kątem oka spogladała to na chłopaka, to na swoja torebke.

Martin

Przez chwilę obserwował kucającą dziewczynę, w końcu schylił się i podniósł telefon z podłogi. Uniósł kącik warg do góry i podał go nieznajomej.
- Coś Ci wypadło? - zauważył z rozbawieniem.

Anett

Przeniosła wzrok na chłopaka, spojrzała na swoja komórkę. Uśmiechnęła się delikatnie - Tak. - odparła łapiąc jej największy skarb. - Dzięki. - mruknęła wstając. Westchnęła delikatnie. Nabrała w powietrza w usta - Jestem Anett. - przedstawiła sie podając dłoń.

Martin

Zmierzył dziewczynę krótkim spojrzeniem, ujął jej rękę i lekko ścisnął.
- Martin. - przedstawił się. No cóż, teraz mógł już powiedzieć tylko jedno.
- Usiądziesz? - zaproponował wskazując krzesło przy stoliku.

Anett

Zagryzła delikatnie wargę, westchnęła. - Oczywiście. - rzuciła do chłopaka. Podeszła do swojego stolika. Wzięła torebke i płaszcza. W dłoni trzymała gorąca jeszcze czekoladę. Usiadła na przeciw Martina. Uśmiechnęła się nikle.

Martin

Pociągnął łyk piwa ze swojej szklanki. Było zimne ale nie przeszkadzało mu to, w lokalu było wystarczająco duszno i gorąco. Podniósł wzrok na dziewczynę, przyjrzał się jej bez skrępowania.

Anett

Być może inni nie spostrzegli, lecz miała na oczach ciemne okulary. zakrywała je swymi jasnymi włosami. Tym razem ściągnęłą okluary, nie chciała zaczynać znajomości od kłamstwa. Martin mógł zauważyć, ze dziewczyna miała podbite prawe oko.

Martin

Jego wzrok zatrzymał się na jej twarzy. Zmrużył lekko oczy, ale nie skomentował sińca pod okiem. Cóż, pewnie i tak nie chciałaby o tym mówić a to nie jego sprawa.