Dom Charlie

Charlie

A no tak. No więc Charlie jestem - powiedziała. Jakoś wyleciało jej to z głowy. Uśmiechnęła się delikatnie i pogłaskała suczkę po łepku.

Martin

Skinął krótko głową. Charlie. Zapamięta. Podniósł dłoń, dotknął boku suczki.
- Co dalej z nią zrobimy? Nie ma mowy, żeby miała wylądować w schronisku czy podobnym miejscu. - zadecydował z mocą.

Charlie

Może... któreś z nas ją weźmie - zaproponowała. Ona miała ostatnio dużo czasu, ale nie wiedziała czy to dobra decyzja.

Martin

Zawahał się. Nie chciał zabierać psa do siebie wiedząc, że to nie było najlepiej przystosowane do tego miejsce, ale jeśli nie było innego wyjścia.
- Nie ma dobrych warunków. le zrobię to, jeżeli Ty nie chcesz - odezwał się.

Charlie

Ja również mogłabym ją wziąć. Mam dużo wolnego czasu - powiedziała.
Z resztą nawet gdyby była w schronisku krzywda jej by się nie stała, bo ja tam pracuje - dodała.

Martin

- Schronisko to nie to samo. Tam są gorsze warunki niż u kogoś, kto się nią zajmie w domu. - zauważył.
- W takim razie niech zostanie u Ciebie, przynajmniej do czasu, aż jej stan trochę się nie poprawi. - zgodził się.

Charlie

No dobrze - powiedziała.
A co potem - zapytała.
Będziemy jej szukać domu - zapytała. Miała nadzieje, że chłopak jej pomoże.

Martin

Zmarszczył lekko brwi. Nie ukrywał, że już czuł się za sprawę odpowiedzialny.
- Nie wiem. Chyba nie ma co snuć domysłów, zobaczymy jak się ułoży. - zaproponował.

Charlie

Tak masz racje - powiedziała. Dziewczyna się z tym wszystkim prześpi i może weźmie suczkę na stałe.

Martin

Skinął głową. Przeciągnął delikatnie dłonią po boku suczki, nachylił się nad nią.
- Trzymaj się, maleńka. - szepnął jej do ucha po czym podniósł się na nogi.

Charlie

Podniosła wzrok i spojrzała na chłopaka.
Już idziesz - zapytała.

Martin

Wzruszył lekko ramionami.
- Myślę, że nie muszę jej pilnować. Chyba sobie poradzisz. - zauważył. Nawet przez myśl mu nie przeszło, żeby zostać dłużej, z jakichkolwiek powodów.

Charlie

Jasne - powiedziała.
No to do zobaczenia - powiedział. Uśmiechnęła się i zaczęła głaskać suńkę.

Martin

Zawahał się jeszcze, rozejrzał i chwycił leżący gdzieś ołówek. Szybko zapisał na kartce szereg cyfr.
- To mój numer. W razie, gdybyś potrzebowała pomocy, pisz. - powiedział jeszcze krótko po czym uśmiechnął się nieznacznie i wyszedł.

Dereck

Czuł się idiotycznie chodząc po osiedlu i pytając o dom dziewczyny, która bądźmy szczerze traktowała go podle. Ubrał się przynajmniej inaczej i opuchlizna była nieco mniejsza. Grafitowe spodnie idealnie pasowałay do czarnej skórzanej kurtki. W końcu znalazł. Zawahał się lecz zapukał.