Kawalerka.

Martha Obentley

- Masz bardzo charakterystyczne poczucie humoru, podziwiam wszystkich ludzi, którzy musieli się z Tobą zadawać. Podziwiam samą siebie, że jeszcze wytrzymuję - stwierdziła i posłała mu głupawy uśmieszek. Jak ma zamknięte oczy, to wszystko można zrobić. - I tak, wiem, ze uwielbiasz moje perfumy. Stęskniłeś się za nimi, cooooo? - zaśmiała się. Miała ochotę czymś w niego rzucić, ale wszystko przydatne znajdowało się na kanapie.

Cristian Verso

- Wcale. - stwierdził krótko.- Tam gdzie byłem, było pełno takich Marth. Czasem tylko blondynka, brunetka, ruda.. chuda, gruba. Jesteście takie podobne.- dodał z obojętnością. - I gotować potrafią..- dodał zaraz, podśmiewając się.

Martha Obentley

- Spadaj - wstała, wyciągnęła poduszkę spod jego głowy i uderzyła nią w niego. Siadła na jego nogach, chowając poduszkę za siebie. - Bo zaraz wyjdę, przyprowadzę z ulicy pierwszą lepszą i sobie pójdę. I skończy się to dobre - ostrzegła. Wystawiła język, ugniatając nogi chłopaka, żeby było mu niewygodnie.

Cristian Verso

- Żaaartowałem.- powiedział, chwytając drugą poduszkę. Walnął dziewczynę nią kilka razy, lekko w głowę. Uśmiechnął się szyderczo. - I ja mam delikatne nogi, nie ugniataj lepiej.- dodał.

Martha Obentley

- Tak, pewnie. Baardzo delikatne nóżki, mhmm - stwierdziła jeszcze bardziej je ugniatając. Posłała mu słodki, niewinny uśmiech. No dobra, dosyć, bo jeszcze naprawdę uszkodzi mu nogi. Usiadła w spokoju, ale nie zmieniła swojego miejsca. Położyła poduszkę na swoich nogach. - Pozwę Cię do sądu. Wyżywasz się na mnie psychicznie i fizycznie - zerknęła na chłopaka z poważną miną.

Cristian Verso

- Wcale nie, ja jestem grzeczny..- odparł ze smutną miną.- Chodź, przytulę Cię, chcesz?- zapytał, wyszczerzając zęby. Rozłożył dłonie do uścisku.

Martha Obentley

- Nie, dziękuję. Jeszcze mnie przydusisz - odsunęła się troszkę w bok, patrząc z lekkim obrzydzeniem. No, no. Najpierw męczarnie, potem nagle czułości, a na sam koniec - wyrzucisz śmieci? xd Nie można sobie na to pozwolić.

Cristian Verso

- Nie to nie. Chciałem być miły i przytulaśny.- powiedział.- Ale z resztą.. Ty będziesz tego żałować. Kiedyś będziesz chciała się przytulić, zoobaczysz.- pokiwał głowo, skrzywiając usta, jakby w dzióbek.

Martha Obentley

- Przytulaśny.. - powtórzyła ze śmiechem, a jeszcze większy śmiech wywołał u niej widok słodkiego dzióbka Cristiana. Rzuciła w niego poduszką, chcąc jakoś temu widokowi zaprzestać. Odwróciła się w jego stronę, siadając po turecku. Było trochę niewygodnie, ale co tam. Wyszczerzyła zęby w szerokim uśmiechu.

Cristian Verso

Chłopak zrobił podobnie. Usiadł na przeciw niej po turecku.- A chłopaka to Ty miałaś?- zapytał wprost. W końcu minęły dwa lata. Nie uwierzyłby, gdyby nic a ni nie było. Uśmiechnął się szeroko, oczekując odpowiedzi.

Martha Obentley

- Miałam - odpowiedziała szybko, bez żadnego zwlekania. - I to dość długo - dodała po chwili, odwzajemniając uśmiech. Skoro on pyta, to ona też zarzuci go pytaniami, a temat ma. Bo Martha jest ciekawska, Martha musi wiedzieć.

Cristian Verso

- I pewnie nie jesteście razem bo uznałaś, że jestem przystojniejszy. Praaawda?- zapytał robiąc maślane oczka. - Ale dobra, a tak na serio. Dlaczego nie, skoro długo Wam szło?- zapytał zaraz.

Martha Obentley

- Dokładnie tak, zgadłeś - zaśmiała się - A tak naprawdę to trzymaliśmy tak długo, bo po prostu byliśmy dobrymi przyjaciółmi i świetnie się rozumieliśmy. Poznaliśmy się zaraz po moim przyjeździe do Sandwell, pomagał mi, wspierał, gdy zmarła ciotka. A gdy postanowiłam tu wrócić, przegadaliśmy całą noc i uznaliśmy, że zostaniemy po prostu przyjaciółmi, takimi na odległość, ale prawdziwymi - opowiedziała bez żadnego zająknięcia, gładko, bez problemu. Teraz ciekawiła ją historia Cristiana, szczerość za szczerość. Bo Martha... wiemy co dalej. xd

Cristian Verso

- Hm.. no to u Ciebie grzecznie i bez przeszkód.- uznał uśmiechając się delikatnie. Przyłożył dłoń do ust, sądził, że ziewnie.. a jednak nie, to było złe przeczucie. Chłopak przejechał dłonią już nieco przydługie włosy. Taak, wypadałoby pójść do fryzjera.

Martha Obentley

- A u Ciebie całkiem na odwrót? - zapytała z ciekawością. - Dawaj, opowiadaj. Jestem ciekawa co to za jedna - uśmiechnęła się szeroko, chcąc zachęcić go do opowiadania. Podparła głowę, jakby przygotowując się jak do dobrej opowieści na chłodne wieczory.