Małe mieszkanko.

Jake

-Mam więcej prochów, nie mam nic przeciwko temu, że się poczęstowałaś. - powiedział. Byli już przed barem, no właśnie - byli. Chłopak zastanawiał się, po co dziewczyna wciąż za nim chodzi.

*napisz w barze jakimś

*

Juliett

Jake

Po chwili znaleźli się już w mieszkaniu chłopaka. Otworzył drzwi przodem wpuszczając dziewczynę. Po chwili drzwi były już zamknięte. -Tam jest łazienka, jeśli chcesz skorzystać. - powiedział, wskazując jakieś drzwi. -Zaraz wracam - dodał, po czym sam wszedł do jakiegoś pokoju by się przebrać. Było mu cholernie zimno.

Juliett

Weszła do środka, skinęła głową i ruszyła do łazienki. Zdjęła kurtkę, odłożyła ją i odkręciła ciepłą wodę w kranie. Podsunęła dłonie pod strumień pozwalając, by stopniowo się ogrzały. Wytarła ręce w ręcznik, zdjęła sweter o wilgotnych rękawach i została w samej koszulce. No tak, jeszcze spodnie. Nogawki były mokre prawie do kolan. Po chwili wahania zsunęła także je.

Jake

Przebrał się szybko i osuszył, jednak nadal było mu zimno. Podszedł do grzejnika i oparł o niego zmarznięte dłonie. Na razie myślał tylko o tym, jak mu cholernie zimno, zapomniał w pewnym sensie o dziewczynie. Jednak po chwili, gdy ręce zaczęły już go piec, usiadł na łóżku i zastanawiał się, co właściwie ma powiedzieć dziewczynie. O tym, że ćpa? Że jego rodzice chcieliby, żeby umarł? Że jego siostra uciekła? O tak, bardzo miła rozmowa się szykowała. Pamiętał reakcję innych. "-Oh, to straszne. Już muszę iść, wiesz, zadzwonię później." A potem wysyłali tylko sms'y, że woleliby nie utrzymywać z nim kontaktów. Westchnął, po czym wstał i podszedł do drzwi. Po chwili zastanowienia otworzył je. Dziewczyna na szczęście była jeszcze w łazience. Poszedł więc do kuchni i nastawił wodę na herbatę. Usiadł na blacie, przyglądając się zegarowi.

Juliett

Odłożyła spodnie obok kurtki, rozejrzała się bezradnie. A zresztą, on chyba nie jest z tych, którzy rumienią się na widok półnagiej kobiety. Tak czy inaczej nie miała w co się przebrać. Wyszła z łazienki i rozejrzała się, niepewnie stanęła w drzwiach kuchni.

Jake

Spojrzał na dziewczynę, jednak cały czas miał poważną minę. Chciał coś powiedzieć, jednak zagłuszył go pisk czajnika. Tak, miał taki stary, gwiżdżący czajnik. Wlał wodę do dwóch kubków po czym jeden podał dziewczynę. -Naprawdę chcesz usłyszeć te rzeczy? - zapytał, mając nadzieję, że dziewczyna zmieniła zdanie.

Juliett

Podeszła do niego, wzięła kubek i usiadła na taborecie.
- Tak. Chcę. - odpowiedziała zdecydowanie. Nie miała pojęcia, o co mu chodzi, ale zamierzała się tego dowiedzieć. Było oczywiste, że nie ustąpi dopóki nie pozna wszystkich szczegółów.

Jake

-Od czego mam więc zacząć? - powiedział, cały czas patrząc się na zegar, by nie musieć patrzeć na dziewczynę. Nie wytrzymał by tego. -Jestem ćpunem, mówiąc krótko. Ciągle myślę tylko o tym, by jak najprędzej wciągnąć się w jakieś prochy. Miałem dziewczynę, zresztą wiesz o niej tyle, że umarła przeze mnie. Chcesz wiedzieć czemu? Oh, bo próbowała mnie wyciągnąć z tego cholernego nałogu, ale sama w niego wpadła. Raz przedawkowała i bum, zmarła. Najlepsze jest to, że była to przyjaciółka mojej siostry, córka przyjaciół moich rodziców. No i po tym wszystkim rodzice mnie znienawidzili i siostra też. Jakiś czas później uciekła z domu, a rodzice obwiniali o to mnie, chociaż mi zostawiła list, czemu to zrobiła. Uhm, później miałem poważny wypadek, a rodzice powiedzieli mi, że woleli by, żebym umarł. - powiedział, po czym uśmiechnął się. Już zaczął wariować. -Muszę się naćpać. - powiedział, a uśmiech zniknął z jego twarzy.Wstał po czym nerwowo zaczął chodzić po mieszkaniu, w poszukiwaniu narkotyków.

Juliett

Patrzyła na niego spokojnie, ze smutkiem. Czuła, że łzy drapią ją w gardle. W końcu wstała, podeszła do niego i delikatnie złapała jego szukające narkotyku dłonie.
- Naprawdę sądzisz, że mnie to zniechęci do... - zawahała się, niepewna co powiedzieć.
- Że mnie to zniechęci do utrzymywania z Tobą kontaktu? - podniosła wzrok by spojrzeć mu w oczy.

Jake

-Wszystkich zniechęca. -powiedział, wyszarpując dłonie. W końcu z triumfem stwierdził, że znalazł to, czego szukał. Po chwili jednak ujrzał, że pudełko jest puste. -Cholera! - wrzasnął, po czym cisnął nim o ścianę. Wyszedł z kuchni i udał się do salonu. Przez myśl, że nie miał by teraz zażyć prochów, wariował jeszcze bardziej.

Juliett

Pozwoliła wreszcie łzom popłynąć po policzkach. Powoli wróciła na taboret, oparła łokcie na stole i ukryła twarz w dłoniach. Chciała mu pomóc, a jeśli nie jest w stanie powstrzymać go od zażywania narkotyków to chociaż być przy nim i odciągać go od nich w miarę swoich możliwości ale zdawała sobie sprawę, że chłopak nie umożliwi jej tego. Z ukrytą twarzą zaniosła się cichym szlochem.

Jake

Po chwili zjawił się w kuchni. W ręku trzymał pomarańczowe pudełko, zapewne znajdowały się w nim narkotyki. -Wolałbym, żebyś wyszła. Nie chcę, żebyś widziała mnie jak one zaczną działać, nie chcę żebyś widziała, jak je biorę. Nie chcę cie zranić. -powiedział, choć doskonale wiedział, że już ją zranił. Przecież płakała, i to przez niego.

Juliett

Podniosła na niego oczy, szybkim ruchem otarła ślady łez z policzków.
- Świetnie. Może najpierw powinnam się ubrać. - rzuciła szorstkim tonem, który miał nieudolnie zatuszować jej emocje. Odsunęła taboret i prawie biegiem ruszyła do łazienki gdzie zostawiła swoje ubranie.

Jake

-Chciałaś poznać prawdę , to teraz o co masz do mnie pretensje? - krzyknął za dziewczyną. Szybko zażył trochę tego, co znajdowało się w pojemniku, po czym ruszył w kierunku łazienki. -Mówiłem, że tak zareagujesz? Ha, teraz będziesz miała mnie kompletnie w dupie, będziesz myślała tylko o tym, że dobrze by było, gdybym umarł. - powiedział, choć właściwie nie chciał tego powiedzieć. Po prostu, narkotyki zaczęły na niego działać.