Małe mieszkanko.

Jake

-Zapytałem o to, bo wolałem się upewnić, czy czasem sobie czegoś nie ubzdurałaś. - powiedział i zaraz po tym stwierdził, że jeszcze jest trochę naćpany. Jednak nic więcej nie mówiąc, zaczął pić herbatę.

// jc ja spadam //

Juliett

Zabolało. Odwróciła się i spokojnie wyszła do kuchni, stanęła przy oknie i wyjrzała na podwórko. Westchnęła cicho wpatrując się w widoczne przez szybę niebo i gwiazdy.

Jake

Wstał za dziewczyną. -To będzie zawsze bolało, nie kontroluję się. - powiedział, wchodząc do kuchni. Najgorsze były te chwile, kiedy raz się kontrolował a raz odpływał gdzieś daleko mówiąc same straszne rzeczy.

Juliett

Nie spojrzała na niego, nie chcąc, by wyczytał z jej twarzy jakiekolwiek uczucia.
- Co masz na myśli? - zapytała spokojnym, na pozór obojętnym głosem. Uporczywie wpatrywała się w widok za oknem.

Jake

-To, że pewnie często będziesz przy mnie, jak będę naćpany. Będzie bolało cię to, że nie możesz mi w jakikolwiek sposób pomóc, że cię nie słucham. Będzie bolało cię każde moje słowo. - powiedział, cały czas stojąc na tym samym miejscu.

Juliett

Przez chwilę nie odzywała się.
- Z góry zakładasz... - zawahała się, pokręciła lekko głową jakby zmieniając słowa, które chciała powiedzieć.
- Zawsze to jakieś nowe doświadczenie. Ktoś uczy wypieszczoną córeczkę mamusi i tatusia jak wygląda życie. - stwierdziła z goryczą nie odwracając się w jego stronę.

Jake

-Wciąż jesteś zła. - mruknął, jednak tak, że dziewczyna pewnie ledwo go usłyszała. Nic więcej nie powiedział, nie będzie się już odzywał, jeśli była zła. Spojrzał jeszcze na nią, po czym odłożył szklankę po herbacie na blat.

Juliett

Zła? Nie, to chyba było złe słowo. Była rozczarowana, że stara się ją zniechęcić i zirytowana faktem, że widzi same ciemne strony. Oderwała w końcu wzrok od okna i odwróciła się spoglądając na niego.

Jake

Każda mina dziewczyny, sprawiała, że czuł się coraz gorzej. Miał ochotę znowu wziąć, narkotyki były dla niego ukojeniem. Gdy był naćpany najczęściej czuł się szczęśliwy. Były one dla niego ucieczką. Zaczął przewracać nerwowo oczyma, poszukując wzrokiem swoich prochów.

Juliett

Potarła dłonią oczy. Była zmęczona, nie spała od wielu godzin, a stres też nie pomógł jej zregenerować sił. Kątem oka dostrzegła nerwowe spojrzenia chłopaka. Czy on naprawdę brał natychmiast po tym, jak poprzednia dawka przestała działać? Nie, nad jeziorem był normalny kilka godzin.

Jake

Usłyszał jakąś durną melodyjkę, i od razu się skapnął, że to jego telefon. Chwycił go i przeczytał otrzymanego sms'a. Poczuł ulgę po jego przeczytaniu, bo oczywiście był od jego siostry. Stwierdził, że najlepiej, jeśli przeprowadzi się do niej w tej chwili, ona mu pomoże. A raczej spróbuje. Szybkim krokiem udał się do swojego pokoju, co wyglądało, jakby przypomniał sobie gdzie położył narkotyki. Jednak on ruszył tam, aby się spakować.

Juliett

Zawahała się krótko widząc, że wychodzi z pokoju. I tak go nie powstrzyma, ale... Mimo wszystko ruszyła za nim, weszła do jego pokoju i zatrzymała się niepewnie. Nie wyglądało na to, że szuka narkotyku.

Jake

-Zaraz mnie tu nie będzie. - powiedział, pakując najpotrzebniejsze rzeczy do małego plecaka. Zabrzmiało to trochę dziwnie, lecz nie myślał teraz o niczym innym, tylko o tym, by jak najprędzej stąd zniknąć.

Juliett

Uniosła lekko brwi przyglądając mu się z uwagą.
- Tak? A gdzie będziesz, gdy Cię nie będzie? - zapytała niepewnie marszcząc lekko czoło.

Jake

-Będę u kogoś, kto mi z tym wszystkim pomaga. - warknął. Brak narkotyków? Oh, chłopak staje się wtedy nieznośny. Założył spakowany plecak na jedno ramię i spojrzał na dziewczynę.