Massie.

Mikael

Roześmiał się cicho i odstawił szklankę na stolik.
-Jeśli mam byc szczery, to niespecjalnie. Biała farba do mnie nie przemawia. - przyznał z uśmiechem.

Massie Carlson

- Dobra. To rano pędze do sklepu, kupuję niebieską, rożową albo zieloną farbę i pomaluję.- zapewniła chichocząc. Z jednej strony śmiesznie to by wyglądało.

Mikael

Zadarł głowę i spojrzał na sufit krytycznym wzrokiem.
-Obstawiałbym zielony i fioletowe szlaczki. - stwierdził po chwili.

Massie Carlson

- Niee.- mruknęła zerkając na sufit.- Lepsze byłyby rózowe.- dodała, wiedząc oczywiście, że takie kolory by nigdy nie połączyła. Zachichotała pod nosem.

Mikael

-Różowe? Niech będzie, ale pod warunkiem, że różowe będą tylko baloniki i słoneczka. - zgodził się po chwili namysłu.

Massie Carlson

Spojrzała na niego.- Tak dobry artysta, jak ja... nie potrafi malować słoneczek.- stwierdziła uśmiechając się nikle.- Ale taki Ty, umiesz, prawda?- zapytała zaraz, co wyglądalo, jakby bardzo jej na tym zalezało.

Mikael

Rozłożył bezradnie ręce i pokręcił głową.
-Słoneczka to wyższa szkoła magii. Przykro mi, ja tylko chmurki. - stwierdził z żalem.

Massie Carlson

- Zawiodłam się na Tobie.- przyznała składając ręce.- Nie odezwę się już do Ciebie.- dodała jeszcze, zacisnęła wargi, co mialo byc jej sposobem na uniknięcie śmiechu.

Mikael

-Och, odezwiesz, odezwiesz. - stwierdził z przekonaniem.
-Ja mam dużo czasu , poczekam choby do momentu aż będziesz musiała mi powiedziec, żebym już sobie poszedł. - roześmiał się.

Massie Carlson

Objęła dłońmi kolana patrząc na chłopaka. Zaraz potem wstała, podeszła do szafki. Wyjęła z niej kartkę, dlugopis. Wrócila na miejsce, na kartce napisała:
Najwyżej napiszę. - podsuneła kartkę pod nos chłopaka, uśmiechnęła się kątem ust.

Mikael

Zrobił zmartwioną minę.
- Och, naprawdę mi przykro, ale jestem analfabetą. I na dodatek bez okularów nie widzę nic mniejszego od własnej dłoni. - poinformował ją swobodnie.

Massie Carlson

Wzruszyła ramionami, przez jakis czas powinna tak wytrzymać. W końcu jest specjalistą w milczeniu. Zaczęła sie rozglądac po pomieszczeniu.

Mikael

Z niezmąconym spokojem oparł się wygodnie o oparcie fotela, założył nogę na nogę i nucąc coś pod nosem dopijał swój napój, od czasu do czasu zerkając na Massie.

Massie Carlson

Dziewczyna wstała, już po raz kolejny, poszła do kuchni. Wróciła z dwoma jabłkami, jedno rzuciła chłopakowi, drugie wzięła dla siebie. Z przyzwyczajenia otarła je o bluzkę, patrząc na chłopaka. Kolejne zajęcie, ktore nie wymaga rozmowy, jedzenie.

Mikael

Sprawnie złapał jabłko i podziękował pogodnym skinięciem głowy. Wprawdzie to nie on miał milczec, ale przecież nie będzie gadał jak dziad do obrazu. Ugryzł jabłko i uśmiechnął się lekko.