Mieszkanko Mel.

Melissa Johnes

- Przy kimś innym? - zapytała śmiało, uśmiechając się złośliwie. No tak, jak zwykle musiała wszystko wiedzieć. Pomimo wszystkiego uważała swoją siostrę za chodzący ideał, wszystko szło jej dobrze a jak już coś się waliło umiała szybko wyjść na prostą. Co do facetów też miała powodzenie w przeciwieństwie do Melissy.

Martha Obentley

- Oj Melissa, daj spokój - zaśmiała się. Dziewczyna zapewne znała tego chłopaka, choć Martha zawsze obawiała się wspominać o płci przeciwnej, nawet jeśli wszystko było okej. Szturchnęła siostrę łokciem, widząc jej złośliwy uśmieszek.

Melissa Johnes

- Marthaaaa! - zapiszczała. -Musisz mi powiedzieć bo umrę z ciekawości! - dodała patrząc na siostrę błagalnym wzrokiem. Tak jak podejrzewała, dzięki rozmowie o jej życiu przestała się skupiać na własnych problemach.

Martha Obentley

- Melissaa! - zapiszczała, chcąc naśladować siostrę. - Nie muszę tego powiedzieć, nie umrzesz z ciekawości, zapewniam! - dodała zaraz, udając podekscytowaną. Uśmiechnęła się szeroko, po czym przyłożyła dłonie do ust tak, by nie móc nic powiedzieć.

Melissa Johnes

- Jak uważasz, ale pamiętaj, że to ty będziesz potem płacić za mój pogrzeb - powiedziała, robiąc niezadowoloną minę. Nienawidziła jak jej czegoś odmawiano i nigdy nie dawała za wygraną. -Tak w ogóle to wiesz, ja ci się bardziej wygadałam... - dodała po chwili cicho.

Martha Obentley

- Tak, wiem, że mnie bardzo kochasz. I wzajemnie - wyszczerzyła zęby w uśmiechu i szturchnęła lekko dziewczynę. - Chciałabym dać Ci tą większa satysfakcję, jeżeli kiedyś sama to odkryjesz. Będziesz mogła być z siebie naprawdę dumna - dodała po chwili. - A już wiesz jaką trumnę byś chciała? - zapytała nagle, zerkając na siostrę.

Melissa Johnes

Zignorowała pytanie siostry po czym wstała i bez słowa udała się do kuchni. Może nie mocno ale była zła na siostrę, że ta jej nie chce powiedzieć. Nalała sobie szklankę zimnej wody po czym wróciła do pokoju. - Może zmienimy temat zanim naprawdę będę na ciebie zła - zaproponowała posyłając jej złośliwy uśmiech.

Martha Obentley

- Dlaczego zapragnęłaś być blondi? - zapytała. Skoro Melissa chciała zmiany tematu, to proszę bardzo, Marthę ciekawiła cała ta historia. Odpowiedziała siostrze promiennym uśmiechem. Może potem ją uszczęśliwi i wspomni jej o tym wszystkim, czego chciała się dowiedzieć.

Melissa Johnes

- W sumie nie wiem - powiedziała wzruszając ramionami po czym usiadła na wcześniejszym miejscu. -Po prostu potrzebowałam jakiejś zmiany i tyle - dodała. -Mój były powiedział, że przez ten kolor mój paskudny charakter widać po samym spojrzeniu na mnie - powiedziała śmiejąc się. Może i faktycznie miała dużo wad ale jakoś się nimi nie przejmowała.

Martha Obentley

Machnęła ręką na słowa siostry. Ona wad w niej nie widziała, może po prostu dlatego, że jest jej siostrą. Ukochaną, najlepszą pod słońcem siostrą i przy tym zostańmy. Jeszcze do tej sielanki brata brakuje.
- Może i ja zmieniłabym sobie kolor włosów - zamyśliła się, łapiąc za końcówki i dokładnie je oglądając. - Na rudy - stwierdziła po chwili. Jednak Martha nigdy nie przefarbuje sobie włosów, nigdy tego nie robiła i raczej nie zrobi. Ale może zmieni zdanie jak będzie staruszką.

Melissa Johnes

- Nieee, tylko nie na rudy, błagam! - powiedziała krzywiąc się. -Nie wiem czemu ale nienawidzę rudych ludzi - dodała tłumacząc się. - Lepiej mi powiedz czy pracujesz, studiujesz? - zaproponowała po chwili. - W końcu tak długo się nie widziałyśmy, muszę wszystko nadrobić - powiedziała szczerząc się.

Martha Obentley

- Rudy jest bardzo ładny! A już w szczególności, kiedy człowiek ma jeszcze śliczne rude piegi. No nie gadaj, że tak tego nienawidzisz - zachichotała. Ewentualnie przefarbuje się na siwy. Co z tego, że będzie wyglądać jak staruszka, jest przekonana, że Melissa będzie zachwycona. - Nie pracuję, nie studiuję, przeleniuchowałam troszkę czasu, ale postanowiłam wziąć się do roboty - stwierdziła z uśmiechem. - A jak tam filozofia? Dalej się tym interesujesz? - zapytała po chwili.

Melissa Johnes

- Yhm, tak. Pozwolili mi przenieść się z tym kierunkiem tutaj, do New Jersey. Jeszcze tylko dwa lata i będę miała to za sobą... - powiedziała uśmiechając się sztywno. Może i kiedyś studiowanie filozofii wydawało się jej czymś wspaniałym, teraz jednak modliła się o to, żeby dane dwa lata minęły jak najprędzej. Zrezygnować nie zrezygnuje, jeśli obrała sobie jakiś cel musi doprowadzić go jak zwykle do końca. - A ty jak, malujesz jeszcze? - zapytała po chwili uśmiechając się serdecznie do Marthy.

Martha Obentley

Martha, słysząc pytanie, ukryła swą twarz w dłoniach z wstydliwym uśmiechem.
- Szczerze mówiąc to nie. Przestałam jakoś niedawno i chyba zrobię sobie taką dłuższą przerwę - odpowiedziała po chwili, opuszczając dłonie. Trochę głupio czuła się, gdy ktoś ją o to pytał. Uwielbiała malować, wszystkim o tym mówiła, a teraz? Teraz przestała i na tą chwilę nie zamierza do tego wracać i nie wie czy kiedykolwiek wróci.

Melissa Johnes

- Oh, to szkoda. Mój przyjaciel z Filadelfii niedługo otwiera tam nową galerię sztuki i poprosił, żebym znalazła mu kogoś, kto będzie chciał podjąć z nim współpracę - powiedziała po czym wzruszyła ramionami. Skoro Martha chce zrobić sobie przerwę to Melissa nie będzie jej do niczego zmuszać. - Nie pamiętam czy już pytałam, chciałabyś może coś do picia albo może jesteś głodna? - zapytała wstając.