Mój.

Martin

Niewielkie, zaniedbane mieszkanie na parterze, dwa pokoje i kuchnia.

Wszedł do środka, rozejrzał się ponuro. No tak, nie liczył przecież na nic innego. Zatrzasnął za sobą drzwi, rzucił plecak pod ścianę i ruszył do kuchni. Tak, sytuacja tutaj wcale nie przedstawiała się lepiej. Przejechał palcem po szafce, zbierając grubą warstwę kurzu. Nie, na pewno nie będzie tego teraz sprzątał. Podszedł do okna i wyjrzał na podwórze.

Nina

Podeszła do drzwi i zapukała. Nie było jej tu pół roku i trochę już się pogubiła. Stał tu ten dom czy też nie? Nie pamięta. Czas odnowić kontakty. Lub zawrzeć nowe.

Martin

Zatrzymał się jak wryty słysząc pukanie do drzwi. Goście? Teraz? Ociągając się wyszedł z kuchni i otworzył drzwi. Spojrzał na stojącą w drzwiach dziewczynę.
- Tak, słucham? - zapytał.

Nina

Spojrzała na niego. Nie, on tu pół roku temu nie mieszkał. Skojarzyłaby go sobie. A teraz wyglądał na złego. Na złego na nią? Możliwe, ona zawsze pojawiała się w złym miejscu o złym czasie. Sorki, jeśli przeszkadzam, ale nie było mnie tu pół roku i chciałam zobaczyć czy ktoś nowy nas zaszczycić. Jak chcesz to mogę pójść. nie, jednak nieśmiałość jej nie przeszła.

Martin

Zmierzył dziewczynę uważnym, jakby oceniającym spojrzeniem. Cóż, było mu to nie na rękę, ale ostatecznie nie może zniechęcać do siebie wszystkich napotkanych ludzi.
- Hm, powiedzmy, że zaszczycił. - stwierdził, zastanawiając się co zrobić by nie wpuścić jej do tego syfu, który był zmuszony nazywać mieszkaniem.

Nina

Oj, czepiasz się szczegółów. powiedziała ze swym francuskim akcentem. Cudzoziemce prościej zrobić błąd w wypowiedzi niż bywalcowi. To jak, zaprosisz mnie, czy mam sobie pójść? zapytała trochę odrzucona jego reakcją.

Martin

Westchnął, czując rezerwę w jej głosie.
- Nie, raczej nie zaproszę Cię do środka. - stwierdził po chwili.
- Ale żeby nie urazić Cię swoją niegościnnością, zapraszam do kawiarni. - to był jedyny pomysł jaki przyszedł mu do głowy.

Nina

Dziwak. pomyślała lecz zaraz przeniosła wzrok na niego. Dobra, skoro tylko tak nasze spotkanie wypali. stwierdziła usmiechając się.

[pisz pierwszy.]

Martin

Wszedł do środka, zatrzasnął za sobą drzwi. Z westchnieniem zdjął kurtkę i ruszył do pokoju z zamiarem przywrócenia go do stanu używalności.

Martin · Wysłany: Wto 16:45, 23 Mar 2010 Temat postu:

Przyprowadził Sophie. Otworzył szybko drzwi i lekko ją popchnął by weszła do środka. Wszedł za nią i zamknął drzwi, dopiero teraz pozwalając sobie na stratę czujności. Obrzucił dziewczynę przeciągłym spojrzeniem.

Sophie · Wysłany: Sob 16:29, 27 Mar 2010 Temat postu:

Stała chwilę ze wzrokiem wlepionym w Martina. W końcu widząc, że sam z siebie chłopak nie zamierza mówić, o co w tym wszystkim chodzi, oparła się plecami o ścianę, krzyżując ręce na piersi. - Dowiem się w końcu, co się stało? - spytała z powagą.

Martin · Wysłany: Sob 20:20, 27 Mar 2010 Temat postu:

Oderwał wzrok od dziewczyny. Spokojnie zsunął kurtkę z ramion, rzucił ją na szafkę.
- Szczerze mówiąc, nie sądzę. Raczej nie. - stwierdził krótko, wzruszając ramionami.

Sophie

Zacisnęła zęby. Te jego wykręty zaczynały ją powoli denerwować. - Gadaj - odparła krótko, piorunując go wzrokiem. Może to coś pomoże, ale jak o Martina chodzi to wątpiła, że się złamie. Spojrzała na niego wyczekująco.

Martin

Oparł się o ścianę, założył ręce na piersi i zmierzył ją uważnym spojrzeniem.
- Czy w przedszkolu nie uczyli, że ciekawość to pierwszy stopień do piekła? - zapytał przeciągle, ani na chwilę nie spuszczając z niej badawczego wzroku.

Sophie

- Może - odparła opierając się o framugę drzwi. - Ale nie musisz się martwić, mi piekło nie grozi. Wiesz, stałam się na nie wręcz odporna. - mimowolnie uśmiechnęła się kącikiem ust.