My House

Isabelle

- Ja...bawiłam się ze znajomymi - odparła i usiadła wygodnie na jakimś fotelu. Miała nadzieję ze nie długo będzie trwać ta rozmowa, no bo o czym ma rozmawiać? Wątpi by chcieli wiedzieć że ciągle piła.

Charlie

Dziewczyna przez jakiś czas zastanawiała się co powiedziać.
- Nadal pijesz? - zapytała po krótkim namyśle. Chciała wiedzieć czy siostra zwalcza swój nałóg.

Henry

Postanowił się teraz nie odzywać. Wiedział, że Isabelle ma za słabą wolę, by zwyciężyć swoje uzależnienie. Westchnął cicho otwierając okno do mola. Stanął w nim wpatrując się na przechodniów.

Isabelle

- Nie....jak widać jestem trzeźwa i mam się dobrze, daje rade - odpowiedziała, lecz w duchu karciła się ze kłamie nawet siostrze. No ale co może poradzić jak jest słaba.

Charlie

- Doprawdy? - zapytała. Znała Isabelle bardzo dobrze i potrafiła zorientować się kiedy ta kłamała.
- Bo coś wydaje mi się, że kłamiesz - dodała. Przecież do nie żaden wstyd jeśli ktoś boryka się z uzależnieniem. Sama ma pewne słabości.

Henry

Nie odzywał się, bo co miał mówić? Nie była to odpowiednia chwila, by przerywać dziewczyną rozmowę. powrócił na krzesło przyglądając się im, a zarazem słuchająć słów.

Isabelle

- No co....jestem uzależniona i nic na to nie poradzę, a jak się nie napije alkoholu wpadam we wściekłość - mruknęła i rozejrzała się po domu. Czy naprawdę muszą rozmawiać na ten temat? on ją bardzo drażni.

Charlie

- Znam ten ból - mrukneła pod nosem. Charlie nie wpadała we wściekłośc, ale miała inne napady.

Henry

- Dziewczyny, może koniec na ten temat? Pogadacie sobie, o tym kiedy indziej. Zauważyłem, że jakoś nam rozmowa się nie klei. Więc Was nie trzymam. Każdy ma swoje obowiązki. - w końcu raczył się odezwać.

Isabelle

- Święte słowa... - odpowiedziała, - No to może ty coś powiesz, co robiłeś gdy mnie tu nie było? - zapytała, bardzo ją to ciekawiło, nie wiedząc czemu.

Henry

Zawahał się nad odpowiedzią, lecz jednak odważył się odpowiedziec na to pytanie - No więc, spotykałem się z wieloma dziewczynami. Później byłem przez kilka dni w szpitalu. Tam mi powiedzieli, że mam przerzuty do płuc. Jednka był to największy błąd lekarzy. Okazało się, że ktoś podmienił rentgen. - powiedział uciekając wzroku Isabelle.

Isabelle

- Czemu uciekasz od mojego wzroku? - zapytała nadal wpatrując się w niego. Teraz jeszcze bardziej ja to zaciekawiło, przynajmniej nie myśli o alkoholu, tylko martwi się.

Henry

- No bo Ci jednego nie powiedziałem... Lekarz wyznaczył ile już mi zostało. Tak dokładnie to, pół roku. Więc za te sześć miesięcy możesz mnie nie zobaczyć. - mruknął ledwo powtrzymając łzy. Odwrócił głowę przymykając oczy.

Isabelle

- Ale to nie prawda?! Oni zawsze się mylą i mieszają - powiedziała i podeszła do niego, spojrzała najpierw na twarz, po czym w oczy, które zamknął by nie widziała łez, choć dobrze wiedziała że ledwo się trzyma. - Musisz brać jakie leki, przecież nie poddasz się - dodała.