Tu mieszka Nuthria

Nuthria

- Rzeczywiście nie mam za co przepraszać.- Mruknęła z przekąsem.- Masz rację, każdy mając do wyboru walkę z bulimiczką, albo wieczór przed telewizorem, odrazu wybrałby to pierwsze.

Travis

Ja tak. Nie lubie za dużo siedzieć przy telewizorze. - powiedział krzywiąc się. - Wole siedzieć tutaj z Tobą. - dodał uśmiechając się kątem ust do niej.

Nuthria

- Jesteś słodki.- Stwierdziła, odwzajemniając uśmiech, chociaż w jej głowie znowu rozpoczął się proces pod tytułem "słodkie-słodycze-jedzenie-kibel". No tak, nie dziwmy się.

Travis

Chłopak musnął ją w usta siadając wygodniej na kanapie. Zaczął rozglądać się po pokoju z zaciekawieniem.

Nuthria

Przymknęła oczy. Żołądek dalej nie dawał jej spokoju, ale przecież nie będzie jęczała i się uskarżała.

Travis

Zaczął bawić się jej dłonią. - Jestem z Ciebie dumny. Dumny, że tyle wytrzymujesz. - powiedział patrzac na dziewczynę.

Nuthria

- Nie chwal dnia przed zachodem słońca.- Pokręciła lekko głową. Przed nią jeszcze cała noc.

Travis

Tak więc nie będę spać. - powiedział zamykając na chwilę oczy. Nie był zmęczony tylko myślał. Tak on xd

Nuthria

- Jeszcze czego. Już za dużo ci kłopotów narobiłam.- Zaczęła protestować.

Travis

Już Ci mówiłem, że nie robisz mi kłotpotów ani nic. - powiedział wzruszając ramionami. Uśmiechnął się kątem ust.

Nuthria

Wymruczała coś niezadowolona i przymknęła oczy, lekko przysypiając.

Travis

On zaś otworzył oczy i spojrzał na dziewczynę. Przez dłuższy czas tak patrzył, a następnie wziął głęboki wdech.

Nuthria

Spała niespokojnym i płytkim snem, wtulona w chłopaka.

Travis

Odwrócił swój wzrok na okno. Już było dość ciemno, a on nie śpi. Będzie miał zmarszczki xd. Jednak obiecał sobie, że nie będzie spać to tak zrobi.

Nuthria

Otworzyła oczy i rozejrzała się w ciemnościach. Uśmiechnęła się do chłopaka i poszła do kuchni, napić się wody. Stwierdziła, że to spaghetti jest stanowczo za ciężkie dla jej żołądka, ale jedyne, co zamierzała z tym zrobić, to po prostu następnego dnia zjeść coś lżejszego. Oparła się łokciami o blat, wpatrując się z zamyśleniem w szklankę, którą obracała w dłoniach, co jakiś czas upijając łyk.