Las

Mikael

Nie odpowiedział od razu. No cóż, niespecjalnie wiedział, co powinien jej powiedziec w tej sytuacji.
- Naprawdę sądzisz, że jesteś sama? Masz przecież siostrę, przyjaciół, znajomych. To chyba sporo znaczy. - zauważył.

Isabelle · Gość

- wiem, ze ich mam, ale nie mam nikogo bliższego - odpowiedziała i odwróciła wzrok. Myślała kiedy by wyjechać i gdzie, lecz nic nie przychodziło jej do głowy. - Może jestem nie cierpliwa, ale te cztery lata samotności mnie dobiły... - dodała.

Mikael

-A dlaczego sądzisz, że w innym miejscu znajdziesz kogoś bliskiego szybciej niż tutaj? - zapytał po chwili milczenia.

Isabelle · Gość

- nie wiem... - odparła, może miał rację. Zmrużyła oczy i spojrzała na niego - a dlaczego sądzisz ze jak zostanę tutaj to kogoś poznam...?zakocham się...? - zapytała.

Mikael

Pokręcił szybo głową. N cóż, nie chciał jej nic takiego obiecywac, w końcu skąd miał wiedziec, kogo dziewczyna tu spotka?
-Nie sądzę tak. Ale myślę, że masz na to takie same szanse jak w innym miejscu. - stwierdził.

Isabelle · Gość

Odetchnęła - wszystko do bani - mruknęła i gapiła się w niebo. Po chwili spuściła wzrok i wzięła jakiegoś liścia, zaczęła go drzeć na kawałki, - całe życie do bani....od początku do końca - dodała i wypuściła z ręki kawałeczki liścia.

Mikael

Spojrzał na nią zaniepokojony, chyba za bardzo się rozkręcała.
-Myślę, że naprawdę tak nie myślisz. - powiedział po chwili spokojnym, opanowanym tonem.

Isabelle · Gość

Spojrzała na niego - od dłuższego czasu tak myślę, i nawet o tym żeby zamknąć się w domu i nie wychodzić - powiedziała, lecz spuściła z tonu. Złapała się za głowę - ale ze mnie idiotka... - powiedziała z uśmieszkiem. Wiedziała ze Mikael, pewnie myśli ze jet jakąś wariatką, psychicznie chorą.

Mikael

-Wcale nie sądzę, że jesteś idiotką. - powiedział zdecydowanie.
-Myślę, że musisz po prostu zmienic do siebie podejście. Spróbuj spojrzec na lepsze strony Twojego życia. - zaproponował, czując jednocześnie, że bardzo marny z niego psycholog.

Isabelle · Gość

Spojrzała na niego - jestem....gadam jak jakaś histeryczka, wariatka...i to tylko z tego powodu ze od czterech lat jestem sama - powiedziała i spojrzała w dół. - Mama tak samo mówiła... - dodała.

Mikael

Spojrzał na nią zaskoczony.
-Co Ci mówiła? Że gadasz jak histeryczka i wariatka? - nie zrozumiał.

Isabelle · Gość

Pokiwała głowa na znak że tak, przeczesała włosy dłonią i spojrzała na niego - i chyba miała rację...przynajmniej w tym wypadku - powiedziała i znów gapiła się w ziemię.

Mikael

-Nie miała racji. - powiedział zdecydowanie. Chwycił jej dłoń i zamknął ją w swoich dłoń.
-Posłuchaj mnie. - powiedział zdecydowanie patrząc jej prosto w oczy. - Jesteś tak normalna, jak tylko normalna może byc dziewczyna. Nie słuchaj tych, którzy mówią Ci głupoty, nie zrobiłaś nic złego. Rozumiesz mnie? - spojrzał na nią przenikliwie.

Isabelle · Gość

Patrzyła na niego i słuchała tego co mówi, - może... - odparła i spojrzała na jego rękę i swoją. Wyciągnęła ją - rozumiem - dodała i spuściła wzrok.

Mikael

Westchnął.
-Nie umiem Ci pomóc, Isabelle, musisz sama się z tym uporac. - przyznał bezradnie.