Mały park.

Cristian Verso

Chłopak wyciągnął telefon.
Pada śnieg. Wysłał, unosząc wzrok ku górze. Uśmiechnął się do siebie, ot tak sobie, no. xd

Martha Obentley

Wyjęła telefon, słysząc dźwięk wiadomości. Cristian. Odczytała smsa od niego.
Wiem. Zauważyłam... i poczułam, czuję nadal.
Wysłała i zamknęła oczy. Najwyżej ją zasypie.

Cristian Verso

Weź chodź do mnie. Wysłał wiadomość. Chce jej jedynie powiedzieć, czemu tak czeka, ale ona musi podejść. Inaczej nico. xd

Martha Obentley

Przeczytała i zerknęła w jego stronę.
A dlaczego ja mam iść tam do Ciebie, a nie Ty do mnie?
Ale mimo wiadomości podniosła się z ławki i skierowała się do chłopaka. Przynajmniej nie zostanie zasypana. Uśmiechnęła się kątem ust, gdy już przy nim była.

Cristian Verso

- Cześć.- odparł wyszczerzając zęby. Czekał tylko na jedno pytanie "dlaczego?" a już wszyscy będą wszystko wiedzieć. XD

Martha Obentley

-Hej. - odparła z tym samym uśmiechem. Oparła się o pień drzewa. I co, że ona ma się spytać, tak? xD - Co chciałeś? - zapytała po chwili. Opuszkiem palca zaczęła rysować coś na pniu.

Cristian Verso

- Złe pytanie.- mruknął. No co, oczekiwał innego. Na przykład - dlaczego się zatrzymałeś. xd Cristian jest dziwny, wiedzą wszyscy. xd Wyszczerzył zeby.

Martha Obentley

-Wiesz, że Cię nie lubię? - to pewnie też było złe pytanie. No cóż, będziemy próbować. Zachichotała. - Dlaczego tak stoisz przez cały czas? - spytała w końcu. To to? xD

Cristian Verso

Wyszczerzył zęby.- Powiem Ci.- odparł.- Stoję tak, gdyż czekam na cud.- dodał.- Czekam, aż zjawią się Twoi kochankowie.- dokończył. Aj, wspaniale. Teraz przedstawił powód, wspaniały, prawda? xd

Martha Obentley

-Oni się nie zjawią. Nie wtedy, kiedy jesteś w mieście lub ze mną. - zaśmiała się. Ale fajnie by było jakby istniał chociaż jeden. I byłby w tym parku, i to niedaleko nich.

Cristian Verso

- Ale ja czekam.- odparł krzyżując ręce na piersi. Zachichotał pod nosem. Na pewno jakiś był, na pewno. XDD

Martha Obentley

-Ale się nie doczekasz. - mruknęła naśladując jego ruchy. Ujrzała młodego chłopaka, mniej więcej w jej wieku, który najwidoczniej szedł ze swoją dziewczyną. A może jednak jeden będzie? xD - Masz szczęście. Patrz, tamten. Zdradza mnie. - powiedziała. Na ostatnie słowa zrobiła niezadowoloną minę.

Martin

Rozejrzał się. Czy on już tu nie był? A, zresztą, park to park, każdy wygląda tak samo. No, na pewno podobnie. Ruchem głowy odrzucił z twarzy przydługie włosy i oparł się plecami o jedno z drzew.

Anett

Ona zaś zamyślona podążała przed siebie nie zwarzając na nic i nikogo. znalazła się tam, gdzie nogi ją poniosą. Nagle przystanęła przy jakiejś ławeczce, zagubiona nie przejęła się tym, że ławka była mokra.

Martin

Dostrzegł znajomą dziewczynę. Anett? Tak, na pewno tak właśnie miała na imię. Obserwował ją bez ruchu.