Mały park.

Martin

- Dzięki. - prychnął cicho. Uśmiechnął się w duchu. Czy ta dziewczyna widziała tylko ciemne strony życia?

Anett

Nagle nadeszła chęć napicia się czegoś mocniejszego, wiedziała że pragnienie nadejdzie. Nie dawała po sobie poznać, lecz ciężko jej było wytrzymać. Westchnęła w duchu. - Poznałeś już kogoś?

Martin

Wzruszył ramionami.
- Tak, jakieś cztery czy pięć dziewczyn. - zauważył. Wyglądało na to, że w New Jersey przerażającą większość stanowią kobiety.

Anett

- Masz branie. - wymamrotała pod nosem, zaśmiała się zakładając za ucho kosmyk włosów. Poprawiła spódniczkę. Nie miała kompletnie żadnych pomysłów na temat. - Jesteś lepszy ode mnie, ja zaledwie poznałam tutaj trzy osoby. Z czego jedna osoba to mój brat. - zakomunikowała z grymasem.

Martin

Skrzywił się lekko słysząc jej słowa, lecz nie skomentował.
- No i co z tego? Chyba nigdzie ci się nie spieszy. - zauważył.

Anett

Nie odpowiedziała. Brakowało jej już słów na odpowiedź, jedynie westchnęła w duchu. Zarzuciła swoje włosy na plecy. Spojrzała przelotnie na chłopaka, po czym wzrok skierowała na niebo odchylając delikatnie głowę w tył.

Martin

Rozejrzał się. No cóż, w parku może i było ładnie, ale nie zwracał na to specjalnie uwagi. Było zimno i mokro.
- Trzeba będzie się zbierać. - zauważył.

Anett

Skinęła głową do chłopaka, założyła torebkę na ramię. Wstała. - Hm. Idziesz? - zapytała robiąc już kilka kroków w przód. Stanęła przy latarni opierając się o nią.

Martin

Uśmiechnął się nieznacznie.
- Właśnie to powiedziałem - przypomniał jej podnosząc się z ławki. Podszedł do dziewczyny i ruszył alejką.

Anett

Uśmiechnęła się nikle, dogoniła go. Teraz szli równo. - Zauważyłeś że ja wiem prawie wszystko o Tobie, a ty o mnie nic? - zapytała wbijając wzrok w niego. Nie mogła zaprzeczyć, że jest przystojny. Miała tyle tajemnic, że nawet najbliższej rodzinie nie potrafiła ich wyjawić.

Martin

Uniósł brwi.
- Prawie wszystko o mnie? - roześmiał się cicho.
- Albo jesteś bardzo naiwna, albo po prostu się mylisz. Nie wiesz o mnie prawie nic, Anett. - zauważył przeszywając ją spojrzeniem.

Anett

Mlasnęła pod nosem z niezadowolenia. Co powiedziała, on musiał wszystko przekręcać. Zaczął ja powoli denerwować, nie okazywała tego lecz w niej zaczęło się gotować. A może to nie był ten powód? Pragnienie? i to wielkie. Przez połowę drogi nic nie powiedziała.

Martin

Uśmiechnął się pod nosem. Irytował ją? Trudno, zamierzał mówić to, co myśli. Nie drążył tematu, nie zależało mu na odpowiedzi.

Anett

Teraz nie miała potrzeby rozmawiać. Zaczęła przyglądać się mu. Uśmiechnęła się nikle pod nosem. Westchnęła głucho. Nagle zapytała - Hm, miałeś dziewczynę? - retoryczne pytanie jak u każdej dziewczyny.

Martin

Wzruszył ramionami.
- Pewnie, że tak, kilka. Kto nie miał? - odwzajemnił się pytaniem, na które nie wymagał odpowiedzi. Przeczesał włosy palcami.