Nowy park

Sharon

Uniosła wzrok na nieznajomego, - siadaj - odparła i wypuściła dym z ust. Przesunęła swoje walizki i zrobiła więcej miejsca dla chłopaka. Zaciekawiło ja to ze tak nagle zachciało mu się gadać. - Mieszkasz tu od dawna? - zapytała, w końcu jakoś rozmowę trzeba zacząć.

Henry

- Dzięki - powiedział siadając obok niej. Wsunął dłonie do kieszeni od spodni. Spoglądał na nią co chwila, dopiero po momencie odpowiedział na jej pytanie - Tak, nie powiem Ci dokładnie ile... Półtora roku, może więcej. Tylko, że musiałem wyjechać w pilnej sprawie. - mruknął do dziewczyny robiąc przy tym niewinny uśmieszek. Zapytał - A ty? Jesteś nowa?

Sharon

Wypuszczała tak dym z ust i patrzyła dookoła siebie. Prawie żadnego cienia, to słońce nie da odpocząć. Nawet w nocy jest gorąco. Tam skąd ona przyjechała nie było tak gorąco no i było więcej ludzi, byli bardziej gadatliwi i otwarci. Ale to właśnie jej nie odpowiadało, zawsze była inna i tak zostało, więc wyjechała by uciec od tych natrętnych ludzi. Po dłuższejchwili przypomniała sobie ze chłopak coś do niej mówił, tak chyba chodziło o to czy jest nowa. - Tak...ja..nowa jestem - uśmiechnęła się i wyrzuciła do kosza obok wypalonego papierosa.

Henry

- Jak Ci na imię? Ja jestem Henry - przedstawił się unosząc delikatnie ku górze kąciki ust. Podał w jej stronę rękę. Przyjrzał się jej bardziej, łudząco przypominała mu Isabelle... Chociaż. Widocznie dostowała powoli paranoi, gdy przeszła koło niego jakakolwiek dziewczyna łapał ją za nadgarstek i przyglądał się, na siłę chciał ją spotkać. Po czym przepraszał za pomyłkę.

Sharon

- Na imię mi Sharon, miło mi Cię poznać - odpowiedziała i uścisnęła mu dłoń. Nie wiedziała czemu jej się tak przyglądał, wiec postanowiła zapytać. - Coś nie tak? - zapytała, banalne pytanie, ale jak nie bedzie chciał mówić to nie. Teraz juz zawsze bedzie sie pytać o wszystko. Ciągle pamięta swojego byłego jak go przyłapała. Nigdy tego nie zapomni.

Henry

- Nie nic, tak tylko... Przypominasz mi moją była dziewczynę, a raczej narzeczoną. - mruknął odwracając wzrok. Błądził nim po niebie. Wyciągnął dłonie z kieszeni, skrzyżował na klatce piersiowej ręce.

Sharon

Zdziwiła się trochę, "była dziewczyna, a raczej narzeczona", skoro był on zaręczony to powinien być z tą osobą. - Aha...to pewnie źle - mruknęła. Na swoim doświadczeniu wie ze faceci często ranią dziewczyny, a jak je stracą to dopiero wtedy sobie o nich przypominają...no ale nie będzie go oceniać, w ogóle go nie zna.

Henry

- Bardzo. Jak każdy inny facet, skrzywdziłem ją i dopiero po tak długiej nieobecności doszłem do wniosku, żed ją nadal kocham. Lecz ona zaś wyjechała i zapewne nie wróci. - mruknął niezadowolony z tego faktu, iż nie ma u niej już szans. Spojrzał na Sharon - A ty, jaki miałaś powód żeby tu przyjechać?

Sharon

- Skąd ja to znam... - mruknęła cicho, ale pewnie to usłyszał, a co tam, będzie z nim szczera. - Ja przyjechałam tu by zacząć wszystko od początku, by zapomnieć o tym co mnie spotkało w przeszłości - odpowiedziała i zerknęła na niego.

Henry

Wzruszył lekko ramionami, zmierzył ją wzrokiem. Powiedział ledwo słyszalnie - Pewnie, ktoś Cię zranił lub postanowiłaś uciec od kłopotu. - te słowa były najszczersze niż kiedykolwiek. Mówił to co na język mi przyszło.

Sharon

Westchnęła, miała ochotę na jeszcze jednego papierosa, ale przecież postanowiła rzucić palenie, jak widać łatwo nie będzie. Nie chciała myśleć o tym co działo się w przeszłości, to wszystko tak bardzo bolało. - Straciłam najbliższe mi osoby....rodziców i chłopaka, który okazał się być zwykłą świnią - mruknęła. Aż dziwne że mu to powiedziała, zawsze gryzła się w język, gdy rozpacz rosła w niej i nikomu nic nie mówiła o swojej przeszłości.

Henry

- Współczuję. - mruknął jedynie. W takie sprawy on także nie chciał poruszać, jeżeli rozdrapiesz ponownie rany cały smutek i ból powróci... Pokiwał głową prostując nogi. Brak jakiejkolwiek duszy, nawet szczekający pies ucichł.

Sharon

- Nie współczuj..nie potrzebuje współczucia, tym bardziej teraz kiedy to dla mnie zamknięty rozdział - odparła i spojrzała na walizki. Czas leciał a ona nawet w swoim domu nie była jeszcze. Czas się do niego wybrać. - Wiesz, dopiero co przyjechałam i nawet do domu nie wstąpiłam, nawet gdzie on jest nie wiem....pomógłbyś mi poszukać? nie chce zabłądzić tu gdzieś - zapytała, jeśli nie będzie miał ochoty, to zrozumie.

Henry

- Pewnie, tylko podaj mi adres. - odparł z uśmiechem. Nie miał odwagi odmówić dziewczynia, z resztą nie miał żadnych ciekawych zajęć na dziś. Podniósł się z ławki, złapał za rączki od walizek.

Sharon

Wyjęła z kieszeni kartkę i podała mu, pamięta jedynie ze dom jest na końcu jakiegoś osiedla. - Proszę - powiedziała i wzięła swój plecak, wstała z ławki i spojrzała na chłopaka, - wiesz gdzie to? - zapytała.