Sosnowy park.

Isabelle

- Wiem - odpowiedziała jej. Charlie zawsze była odporna na ból, szkoda ze Isa tak nie ma. - Masz jakieś wieści od rodziców? - zapytała. Wiedziała ze ją to mają głęboko gdzieś, ale może odezwali się do Charlie.

Charlie

- Matka ze mną nie gada, bo nie podoba jej się jak wyglądam. Nie wysyła mi też pieniędzy. Jedynie ojciec utrzymuje mnie i to w tajemnicy - mruknęła. Teraz jej się popsuły kontakty z rodzicami, a najbardziej z matką. Teraz wiedziała co czuła Isa.

Isabelle

- Przejdzie jej - powiedziała, miała taką nadzieje, bo przecież Charlie musi miec kontakt z rodzicami, zawsze z nimi miała. - A ojciec coś się odzywał? Pytali o mnie? - zapytała. Domyślała się ze nawet o niej nie wspomnęli i może nawet zapomnieli.

Charlie

- Wiesz jaki on jest. Do dzisiaj nawet nie wie, że mam na imie Charlie. - westchneła.
- Nigdy się nami nie interesował - powiedziała. W dodatku Isą to już w ogóle. Niestety.

Isabelle

- tak wiem jaki jest...jacy są...Ale co do tego Nigdy, to tylko mną się nie interesowali. Ty byłaś ich oczkiem w głowie - odpowiedziała, po czym ruszyła powoli przed siebie.

Charlie

Blondynka podążyła za siostrą.
- Masz mi to za złe? - zapytała. Jej wina, że Isa się zbuntowałą, a Charlie zawsze była grzeczniejsza i lepiej się uczyła?

Isabelle

Odwróciła się w jej strone, - Nie....ale oni nie zwracali na mnie w ogóle uwagę. A to że robiłam tak jak robiłam, to było efektem tego ze mnie mieli gdzieś. Robiłam tak by wreszcie sobie przypomnieli o mnie, ale to było na nic - odparła i ruszyła dalej.

Charlie

- Oni są jak dzieci. Zachowywali się jakbyśmy były szczeniakami czy cos. Ja się urodziłam później, więc byłam młodsza i słodsza więc ciebie odstawili, a mną sie zajeli. Pewnie gdyby się jeszcze jedno urodziło ja poszłabym w odstawkę - powiedziała.

Isabelle

- Słodsza... - mruknęła i szła dalej. - Może i prawda...ale są dorośli i powinni inaczej sie zachowywać. No ale już mniejsza z tym, to jest przeszłość, a o przeszłości ja zapominam - powiedziała.

Charlie

- Oni zawsze byli jak dzieci- mrukneła pod nosem.
- Masz rację - dodała. Tak jak i Isa zapomniała o przeszłości. Przynajmniej starała się.

Isabelle

- No powiedz co tam jeszcze u Ciebie słychać? Wiem ze ostatnio nawaliłam, zostawiając Cię tutaj, no ale musiałam wyjechać. Po za tym, wiem ze się zmieniła i to bardzo i też nie mozesz się do tego przyzwyczaic - powiedziała

Charlie

- To ja nawaliłam z powitaniem, kiedy przyjechałaś. - powiedziała.
- U mnie po staremu. Błąkam sie po świecie, ale zawsze tutaj wracam. Widocznie tak bedzie wyglądało moje życie - powiedziała.

Isabelle

Uśmiechnęła się. No nie tylko ona się błąka po świecie ile razy już ona wyjeżdżała, i zawsze tu wraca. - Widać takie nasze przeznaczenie...dopóki nie znajdziemy tego kogoś - zerknęła na nią i szła dalej.

Charlie

- W moim przypadku to nierealne - powiedziała.
- A ty napewno znajdziesz - dodała. Isa zasługuje na to by jej się ułożyło.

Isabelle

- Nie mów tak. Każdy ma swoje przeznaczenie - powiedziała z uśmiechem. jednak po chwili zamilkła, powiedziała to co powiedział jej Peter. Moze to i prawda...ale w Boga to nigdy nie uwierzy.